پژوهش‌های اخیر در پی کشف روش‌هایی است که برای بی‌حس کردن دهان، دیگر نیازی به استفاده از سرنگ وجود نداشته باشد. روش تازه‌ای وجود دارد که نه تنها به کاهش زمان و هزینه‌های مصرفی دندانپزشکان کمک می‌کند، بلکه اضطراب بیماران را نیز کم‌تر می‌کند.
یافته‌های جدید محققان دانشگاه سائو پائولو نشان می‌دهد که احتمالاً در آینده دندانپزشکان برای تزریق داروی بی‌حسی، نیازی به استفاده از سرنگ نخواهند داشت. بجای آن، دندانپزشکان می‌توانند از یک جریان الکتریکی کوچک استفاده کنند، و از این طریق در زمان و هزینه صرفه جویی کرده، و مانع از ترس و اضطرابی شوند که بیماران معمولاً هنگام تزریق داروی بی‌حسی دارند. از سوی دیگر، این روش خطر گیجی بعد از استفاده از داروی بیهوشی و انتقال آلودگی را کاهش داده، و امکان دسترسی به راه‌های موثر‌تر و ایمن‌تری را برای درمان بیماران در نقاط مختلف دنیا فراهم می‌آورد.
بطور معمول، پیش از تزریق داروی بیهوشی، دندانپزشکان از مسکن‌های موضعی استفاده می‌کنند تا درد ناشی از تزریق داروی بیهوشی را کم کنند. این روند وقت‌گیر بوده و باعث صرف هزینه‌های غیر‌ضروری می‌شود. این مسکن‌های موضعی به اکثراً محتوی لیدوکائین و پریلوکائین هستند، به صورت ژل مایع، افشانه و یا پماد تولید می‌شود. محققان در پی این بودند تا راهی پیدا کنند که بدون نیاز به سوزن، ماده بی‌حس کننده را وارد بدن بیمار کنند.
بنابراین دانشمندان تصمیم گرفتند روشی بنام «یونتوفورسیس (Iontophoresis)» را امتحان کنند، روشی که طی آن ترکیبات دارویی از طریق پوست و به کمک یک جریان الکتریکی وارد بدن می‌شود. اگرچه این روش در انتقال دارو‌ها به داخل غشا‌های زیستی، موفق عمل کرده، اما عملکرد آن روی غشا‌های مخاطی هنوز مشخص نشده‌است.
هدف از این پژوهش، بررسی اثر «یونتوفورسیس» در میزان جذب مخاطی پریلوکائین هیدروکلوراید (PCL) و لیدوکائین هیدروکلوراید LCL)) بود، دو ترکیب رایجی که در دندانپزشکی‌ها مصرف بالایی دارند. دانشمندان بر این باورند که نتایج حاصل از این پژوهش می‌تواند در زمینه‌هایی غیر از دندانپزشکی، برای مثال درمان سرطان و بیماری‌های پوستی و چشمی نیز کاربرد داشته باشد.
محققان برای آزمایش این فرضیه، ماده بی‌حس کننده مایع را با یک پلیمر مخلوط کردند تا بتوانند آن را به مخاط دهان بچسبانند، بعد از آن پریلوکائین هیدروکلوراید (PCL) و لیدوکائین هیدروکلوراید (LCL) را به آن اضافه کردند. آن‌ها ترکیب به دست آمده را در دهان یک خوک آزمایش کردند، و نتایج به‌دست آمده از آن جالب توجه بود: «یونتوفورسیس» باعث شد PLC با سرعت و اثربخشی بیشتری وارد بدن شده، و نفوذ‌پذیری آن از راه مخاط دهانی، 12 بار بیشتر شود. استفاده از این روش بدون سرنگ، سرعت گسترش و بقای بی‌حسی دهانی را افزایش داد.
در نتیجه این کشف، محققان در پی آن هستند که برای اعمال این روش بی‌حسی، وسیله‌ای طراحی کنند که صرفاً کاربرد دهانی داشته باشد.
